Religia katolicka ustanowiła sakrament spowiedzi, gdzie każdy wierny powinien przyjść do kościoła i wyznać swoje grzechy przedstawicielom kościoła.

Katechizm Kościoła Katolickiego pisze tak: „Indywidualna i integralna spowiedź z grzechów ciężkich oraz rozgrzeszenie, stanowią jedyny zwyczajny sposób pojednania się z Bogiem i Kościołem. Wymaga to indywidualnego i całościowego (integralnego) wyznania tych grzechów przed kapłanem i uzyskania rozgrzeszenia”.

Co mówią Pisma na ten temat?

Czy konieczna jest spowiedź?

Czy rozgrzeszenie otrzymujemy od człowieka?

1 – Pierwsza wskazówka: Wyznawanie grzechów przed Bogiem

„Jeśli wyznajemy nasze grzechy, wierny jest i sprawiedliwy, aby nam odpuścił grzechy i oczyścił nas z wszelkiej nieprawości” – 1 Jana 1:9.

„W Nim mamy odkupienie przez Jego krew, odpuszczenie grzechów, według bogactwa Jego łaski” – Efezjan 1:7.

„Niech więc będzie wam wiadomo, mężowie bracia, że przez Tego zwiastuje się wam odpuszczenie grzechów” – Dzieje 13:38.

„Wtedy wychodziła do Niego Jerozolima i cała Judea i cała okolica nad Jordanem, i byli przez Niego chrzczeni/zanurzeni w Jordanie, wyznając swoje grzechy” – Mateusza 3:5–6.

Zauważmy tutaj pewną prawidłowość. To Chrystus wybacza nam nasze grzechy, błędy, potknięcia. Wystarczy modlić się i bardzo szczerze mówić o swoich błędach i problemach. Następnie, należy mocno pracować nad sobą, aby eliminować te błędy. To jest podstawowa zasada usuwania naszych grzechów: modlitwa – szczerość – praca nad sobą.

Należy również pamiętać o jednej ważnej zasadzie. Pisma informują nas, że wybaczanie grzechów jest przez Chrystusa, ale również przez Jego imię. Jakie imię? Prawidłowe. Tym imieniem nie jest: jezus, dżizas czy jeszua.

„A każdy, kto w Niego wierzy, otrzymuje odpuszczenie grzechów przez Jego imię” – Dzieje 10:43.

„Aby w Jego imieniu głoszona była pokuta i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom” – Łukasza 24:47.

„Upamiętajcie się, i niech każdy z was da się ochrzcić/zanurzyć w imię Jeszu Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a otrzymacie dar Ducha Świętego” – Dzieje 2:38.

„Piszę wam, dzieci, że są wam odpuszczone grzechy ze względu na Jego imię” – 1 Jana 2:12.

„Jeden bowiem jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi – człowiek Chrystus Jeszu, który wydał Samego Siebie na okup za wszystkich” – 1 Tymoteusza 2:5–6.

Polecam Czytelniku samemu zbadać temat imienia Chrystusa:

https://jesu.pl/chrystus-imie-bog

2 – Druga wskazówka: Wyznanie grzechów jedni drugim

„Wyznawajcie jedni drugim grzechy i módlcie się jedni za drugich, abyście byli uzdrowieni. Wielką moc ma żarliwa modlitwa sprawiedliwego” – Jakuba 5:16.

„Wielu też z tych, którzy uwierzyli, przychodziło, wyznając i opowiadając swoje uczynki” – Dzieje 19:18.

„Bracia, jeśli by ktoś został zaskoczony w jakimś upadku, wy, którzy jesteście duchowi, naprawiajcie takiego w duchu łagodności, bacząc każdy na siebie samego, abyś i ty nie był kuszony” – Galacjan 6:1.

Wyznawanie grzechów innej osobie jest kolejnym ważnym punktem naszego oczyszczenia z grzechów. Róbmy to szczególnie wtedy, gdy kolejny raz upadamy, gdy nie radzimy sobie z życiem, z problemami. W sytuacji naszego upadku, możemy sobie pomyśleć: „gdzie jest Bóg, dlaczego mi nie pomaga?”.

A Bóg jest, kocha nas i dał nam kolejne narzędzie do naprawy samego siebie. Bóg mówi do nas: poproś zaufaną osobę, która jest długo w wierze o rozmowę. Przedstaw jej swoje problemy. Posłuchaj, co ci doradzi. Jak będziesz to robił uczciwie z serca, to taka osoba pomodli się za ciebie bo: „Wielką moc ma żarliwa modlitwa sprawiedliwego”.

Proszenie innych o pomoc jest tym, co Bóg chce abyśmy robili. Jeżeli nie radzimy sobie z trudnościami, to nie czekajmy na kolejny upadek, tylko prośmy o pomoc. Ważne jest w takiej sytuacji to, abyśmy słuchali, co ma do powiedzenia osoba, która nam pomaga i naprawiali swoje życie. Trudno pomagać osobie, która popełnia ciągle te same błędy i nie chce się zmieniać.

3 – Trzecia wskazówka: odpuszczamy grzechy innym

„Weźcie Ducha Świętego! Komu grzechy odpuścicie, są im odpuszczone; komu zatrzymacie, są zatrzymane” – Jana 20:22–23.

„Jeśli bowiem odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebiański; jeśli zaś nie odpuścicie ludziom, i Ojciec wasz nie odpuści wam przewinień” – Mateusza 6:14–15.

„Jeśli więc przynosisz dar swój na ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciwko tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź, pojednaj się z bratem swoim, a potem przyjdź i złóż dar swój” – Mateusza 5:23–24.

„I przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy naszym winowajcom” – Mateusza 6:12.

Jak możemy prosić Boga o wybaczenie naszych grzechów, skoro sami nie umiemy wybaczyć innym?

Ktoś nas skrzywdził, obraził, może fizycznie upokorzył. Czujemy się z tym źle, mamy pretensje, nie umiemy wybaczyć takiej osobie.

Co w takiej sytuacji należy zrobić?

Usilnie pracować nad sobą, aby czuć miłość do tej osoby, aby nie czuć urazu.

A co z krzywdą, którą nam ta osoba zrobiła?

Przedstawmy w modlitwie tę sprawę i zostawmy ją Bogu. On sprawiedliwie to oceni i wyciągnie konsekwencje.

4 – Czwarta wskazówka: Poprawa własnego życia

„Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby wasze grzechy zostały zgładzone” – Dzieje 3:19.

„Jeśli więc ktoś z was grzeszy, niech się nawróci i czyni pokutę, a Pan go przyjmie” – 2 Koryntian 7:10.

„A celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu podnieść ku niebu, lecz bił się w piersi, mówiąc: Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu” – Łukasza 18:13.

Poprawę własnego życia musimy zacząć od wybaczania innym. Tę sprawę należy przerobić i nauczyć się jej. Jeżeli będziemy czuć niechęć do innych, złość, nienawiść, to jak nam Bóg przebaczy nasze grzechy?

Podsumujmy temat

Zauważmy, że nie ma opisów biblijnych mówiących o pośredniku w wybaczaniu grzechów, jakim jest ksiądz spowiednik. To nie spowiednik wybacza nam grzechy, to nie spowiednik daje nam rozgrzeszenie, to nie spowiednik wyznacza nam pokutę. Nie można klękać przed człowiekiem i modlić się. Człowiek nie jest pośrednikiem. Jedynym pośrednikiem jest Chrystus:

„Jedno/jeden/jedność(1520) bowiem jest Bóg, jeden też pośrednik między Bogiem a ludźmi, człowiek Chrystus Jeszu” – 1 Tymoteusza 2:5.

Religie przekroczyły swoje uprawnienia i zmieniły zasady wybaczania grzechów. Religie uważają, że zasady wiary, jakie przekazał Chrystus i apostołowie są niedokładne, złe, dlatego należy je zmienić.

A Bóg wyraźnie przestrzega, aby: „nie wykraczać ponad to, co napisano” – 1 Koryntian 4:6.