Badanie prawidłowego imienia Chrystusa, możemy zacząć od… imienia Jozuego. Po śmierci Mojżesza, Jozue był przywódcą narodu wybranego. Miał zaszczyt wprowadzić Izrael do ziemi obiecanej.

Dlaczego od tego imienia?

Jozue to Jesu

Bo tak naprawdę Jozue miał to samo imię, co Chrystus:

„Gdyby bowiem Jozue(2424 Jesu-s mianownik) zapewnił im odpoczynek, nie mówiłby później o innym dniu” – Hebrajczyków 4:8.

„Urodzisz zaś Syna i nazwiesz Go imieniem Jesu-n(2424-biernik). On bowiem zbawi lud Jego z grzechów ich” – Mateusza 1:21.

„Po śmierci Mojżesza, sługi JHWH, rzekł JHWH do Jozuego(3091 – Jesu), syna Nuna, pomocnika Mojżesza” – Księga Jozuego 1:1.

Zobaczmy tę chronologię:

Imię Chrystusa w języku greckim pisane: Jesu ma numer słownikowy 2424.
2424 pochodzi od wyrazu hebrajskiego: 3091 LINK.
Wyraz 3091 pochodzi od JHWH-3068 i yasha – 3467.
JHWH(3068) to nazwa/imię Boga ze Starego Testamentu. Yasha(3467) to czasownik i oznacza: zbawienie, wybawić, ocalić, uwolnić, odnieść zwycięstwo, wyzwolić.

W taki sposób imię Jozuego zostało przekonwertowane na Jeszu według Brown-Driver-Briggs:

3091: יְהוֺשׁוּעַ <= יְהוֺשֻׁעַ później => יֵשׁוּעַ
3091: יֵשׁוּעַ – ta forma imienia została przeniesiona na grecki: Jesu(2424) + końcówki.
Jeszu (ישוע) – hebrajsko-aramejska forma imienia,
Jesu (Ἰησοῦ w zapisie łacińskim „Jesu” lub „Iesu”) – grecka adaptacja tego samego rdzenia imienia.

A może tu chodzi o Chrystusa?

Skąd wiemy, że w tym wersecie chodzi o następcę Mojżesza nazwanego: Jozue?

„Gdyby bowiem Jozue(2424 Jesu-s mianownik) zapewnił im odpoczynek, nie mówiłby później o innym dniu” – Hebrajczyków 4:8.

Czwarty rozdział Listu do Hebrajczyków mówi o Bożym odpoczynku. Nawiązuje do wydarzeń ze Starego Testamentu, do historii Izraelitów, którzy weszli do Ziemi Obiecanej pod przewodnictwem Jozuego, ale nie zaznali jeszcze pełnego odpoczynku.

Jeśli w Hebr. 4:8 chodziłoby o Chrystusa, oznaczałoby, że to Jeszu nie zapewnił im odpoczynku. Natomiast, to Jozue wprowadził Izrael do ziemi obiecanej i NIE dał im pełnego odpoczynku.
Chrystus daje prawdziwy odpoczynek – nie tylko fizyczny, ale duchowy. Stąd można domniemywać, że chodzi o następcę Mojżesza, który miał takie same imię Jak Chrystus. Ogólnie nazywa się go Jozue dla odróżnienia osoby, natomiast Nowy Testament tłumaczy to imię na: Jesu plus odmiany greckie.

Więc, przypomnijmy sobie kilka zasad dotyczących imienia: Jesu i Jeszu.

Jakie są różnice imienia hebrajskiego i greckiego?

Jeśli z greckiej formy Ἰησοῦς (Iēsous) „zdejmiemy” końcówkę (-ς / -s), to otrzymujemy Ἰησοῦ (Iēsou) a przy łacińskiej pisowni „Jesu”, a to jest fonetycznie bardzo bliskie hebrajskiemu i aramejskiemu: „Jeszu”.

Greka ma końcówki, hebrajski – nie ma

Język grecki odmienia imiona przez przypadki, więc w mianowniku (kto? co?) mamy Iēsous z końcówką -s.
W hebrajskim (oraz aramejskim) nie ma takiego systemu przypadków, więc imię występuje zwykle bez dodatkowych końcówek.
Dlatego w grece to -ς (sigma) jest po prostu męską końcówką mianownika (zresztą podobnie w łacinie, gdzie męskie imię mogło kończyć się na -us).

Wniosek:

Jeżeli pominiemy greckie odmiany i skoncentrujemy się na rdzeniu imienia, uzyskamy formę: „Jesu” (w grecko‑łacińskiej transkrypcji) i „Jeszu” (w hebrajskim/aramejskim). Obie formy są tym samym imieniem.

Spotkamy się z informacjami, że w hebrajskim i w aramejskim, imię Chrystusa brzmiało: Jeszu-a.

Ale… Izraelczycy nie mogli wymawiać: Jeszu-a, ponieważ takie formy nie ma w grece. Na język grecki imię zostało tak przeniesione, aby brzmiało podobnie, jak w hebrajskim i w aramejskim. W grece nie było literki „sz”, dlatego mamy Jesu. Natomiast była literka „a”. Jednak w żadnej przeniesionej formie nie ma TEJ literki. Mamy: Jesu-s, Jesu, Jesu-n.

Skoro nie ma literki „a” na końcu imienia greckiego, to również nie wypowiadano tej literki w aramejskim i w hebrajskim. W innych imionach, innych osób, mogło to imię brzmieć: Jeszua czy Jehoszua. Jednak w imieniu danym Chrystusowi, mamy: Jeszu.

Gdyby prawidłowe imię Chrystusa brzmiało: Jeszua, to Grecy przenieśliby imię יֵשׁוּעַ (Yeshua) jako Jesua i dodali typową grecką końcówkę mianownika męskiego, -ς, powstałoby Jesuas, które mogłoby być wypowiadane, bardzo podobnie do hebrajskiego Jeszua.

Jednak w grece nie dodano końcówki „a”, dlatego można przypuszczać, że jej nie wypowiadano w hebrajskim imieniu, jak i w aramejskim. W przeciwnym razie, przenieśliby końcówkę „a”.

Dbałość o dokładność brzmienia imienia Chrystusa była bardzo ważna, ponieważ jak pisze Pismo: